“บักเห้า”ได้ต่อสู้สุดกำลัง เพื่อปกป้องเจ้านาย แต่เนื่องจากที่มีแค่ตัวเดียว ไม่สามารถต้านแรงของเจ้าถิ่นทั้ง2ตัวได้ จึงใช้ปากคาบนายน้อยไว้ และหลบหนีจากอันตรายของจระเข้อสุรกายร่างยักษ์ที่กำลังโกรธ และหิวโหยอนิจจา “บักเห้า”หารู้ไม่ว่า เจ้านายน้อยของมัน ได้สิ้นใจไปก่อนตั้งแต่อยู่ในปากม้นแล้ว

ด้วยความเสียใจ และตกใจ แต่ไม่สามาถสื่อสารกับเจ้าเมืองที่เป็นมนุษย์ได้ จึงได้กลืนร่างอันไร้วิญญานของนายน้อย แล้วกระเสือกกระสนหนีกลับสู่ลำปาวถิ่นเกิด

ความถึงหูของเจ้าเมือง ที่เข้าใจผิดว่า”บักเห้า”ได้เนรคุณอย่างรุนแรง ทั้งที่ได้เลี้ยงดูแลมาอย่างดี ทรงกริ้วอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน โกรธแค้น”บักเห้า”มาก ทรงประกาศให้รางวัลอย่างมาก สำหรับใครก็ได้ที่ฆ่าจระเข้เนรคุณตัวนี้ให้พระองค์ได้

ไม่นานนักมีหมอปราบจระเข้ 3 คน ชาย 2 หญิง 1 ผู้มีอาคมเก่งกล้า ขันอาสาปราบธรรมาสน์ โดยได้ตามรอยตีนอันใหญ่โตไปจนถึงแหล่งอาศัยของ”บักเห้า”(บ้านหลุบตีนแข้หรือบ้านหลุบปัจจุบัน)

การต่อสู้ได้เกิดขึ้น หมอจระเข้ชายทั้งสอง เสียท่ากับ”บักเห้า”จระเข้หนุ่มแห่งลำปาว พอถึงหมอปราบจระเข้คนสุดท้าย ต่างต่อสู้กันอย่างพัลวัน

บัดนั้น สายตาของชาละวันกุมภีร์หนุ่ม เลือบไปเห็นท่านเจ้าเมืองที่นั่งดูอยู่ริมฝั่ง  รู้สึกผิดต่อผู้มีพระคุณที่ท่านได้เลี้ยงดูตัวเองมา จึงยอมให้หมอปราบจระเข้คนสุดท้ายจับมัด จากนั้น”บักเห้า”ก็ถูกสังหารและผ่าท้อง นำเอาร่างของนางคำบางและหมอปราบจระเข้ทั้งสองออกมา บำเพ็ญกุศลตามประเพณี