เมื่อถึงวัยเข้าเรียนพ่อได้ส่งเข้าเรียนหลายแห่ง แต่ เด็กชายผู้นี้ไม่สนใจในการเรียนแม้แต่น้อย ทุกคนก็พยายามทำทุกวิถีทางให้เด็กน้อยผู้นี้ ตั้งใจเรียนให้จนได้แต่ก็ไม่เป็นผล ถึงขั้นบังคับเคี่ยวเข็นลงไม้ลงมือเด็กน้อยก็ยังไม่เอาถ่าน จนในที่สุดก็ต้องปล่อยเลยตามเลย เด็กน้อยบุญเหลือ จึงได้แค่อ่านออก เขียน กอ ขอ คอ เท่านั้นเอง เด็กชายบุญเหลือพออายุได้ 12 ปี ได้ตัดสินใจหลบหนีออกจากบ้าน ออกซัดเซพเนจร ไปตามยะถากรรม ค่ำไหนนอนนั่น เที่ยวหาความอบอุ่นเเละเป็นธรรม เพื่อใช้เป็นที่พึ่งทางใจของตัวเองไร้จุดหมาย การเดินทางของบุญเหลือคือเดินทางขึ้นเหนือของลาวไปเรื่อยๆ จนไปถึงถ้ำแห่งหนึ่งของ ภูสันหนาว ซึ่งเป็นภูเขาอันมีอาณาเขตกว้างใหญ่ แต่ไร้ผู้คนอยู่อาศัย จำเป็นจะต้องอาศัยผลไม้ ผลมัน กินเพื่อประทังชีวิต